پير ما  دختر  رز  در  خم  محراب  نمود

سينه  را  از  گهر  ميكده  سيراب  نمود

هم چنان درد كشيدش  كه سحرگه  دم زد

ما بقي   غصه  دنيا  و  خرد   آب  نمود

ديدم آن  روز  بيامد  سوي  محراب وفا

خواهشي از لب لعل مي  پر خواب نمود

شاهد  ميكده  را  دوش  به  مستي  ديدم

گفتم اين خمرگران درچه خمي ناب نمود

گفت "همتاسه"من باش كه هرگز نرسي

فارغ از من به نبيذي كه براصحاب نمود

من  خمار ره عشقم  كه مي  لعل صراح

مي رساند  به  خط  يار كه  ايجاب  نمود

طالب  دردكشان  باش و دل از گل  برچين

آن زماني كه صبوحي به شب اعجاب نمود