در كاوش  روياها،  هر شب  پي مستانم

يك دم  به خراباتي ،  يك دم  بر بستانم

از خويشتنم   پرسم  ،  راز   دل جويا را

من  عارف  آگاهم ،  يا  مرشد مستانم؟

چون ساقي  ميخانه ،  يا مست  پر آوازه

مهجور  بلا  وارث  ، يا  رستم  دستانم ؟

تفسير گر  قرآن  ،  ساجد به  خداي دل

دانا  به شئونم  يا  ،   شاگرد  دبستانم؟

محنت كش  دورانم  ،  از همدم و بيگانه

يا  شاعر  پر طبع  و  ،  داماد  مهستانم؟

در  ميكده عرفان  ، از دست پري رويان

داروي وفا باشد  ،  هر  آنچه كه بستانم.

هركس گهري باشددر ساحت معشوقش

در  انجمن  عرفان  ،  من  بعد  زمستانم.