افسوس که شیدا شده جانی خویشم

زینهار؛  که سودا زده ی  فانی خویشم

" سرخوش زسبوی غم پنهانی خویشم

چون زلف تو سرگرم پریشانی خویشم "

هرجا که دویدم ندهندم به غم و ریش

مرهم بنمایم که رفیقان زده صد نیش

" در بزم  وصال تو نگویم؛ ز کم و بیش

چون آینه خو کرده  حیرانی خویشم "

باید  که دگر بار ؛ دَوَم  در پی هستی

زیرا  که نگنجد ، به خیال تو  ز پستی

"یک چندپشیمان شدم ازرندی ومستی

عمریست پشیمان زپشیمانی خویشم"

حالا که صنم رفته ومن با دل سردم

داروی شفا بخش؛ ندادند  به دردم

"ازشوق شکرخند لبش، جان نسپردم

شرمنده جانان زگران جانی خویشم "

اینک  که یقین کرده دلم،  گشته ره کفر

شاید که به جا گشت خورم کهنگی خُمر

"بشکسته تر از خویش ندیدم به همه عمر

افسرده دل از خویشم و زندانی خویشم "

هرچند که "همتاسه: شدم با دل تنها

هرچند  که مدهوش  رفیقیم ، به ایما

" هر چند "امین" بسته دنیا  نیم اما

دلبسته  یاران خراسانی خویشم "

16بهمن90