اگر  نسيم  زلف  تو  چو  باده   كارگر  شود

از  آن صفای دلكشت  شراره  بی ثمرشود

شراب  غم  بيفكنم   صفير   عاشقی   زنم

كه  از صلای  لوليان  جوانی ام  زسر شود

بخوان  سرود  عاشقی  تو  ای   حبيبه  دلم

كه بربط و قوال ومِی هميشه بی خطر شود

خوشا  به حال  شاهدی  كه  باده بر تو آورد

خوشا لب چمانه را  كه با  تو همسفر شود

شب وچراغ وماه دل همه خموش وبی صدا

بزن رباب وچنگ ونی كه تيرگی سحر شود

از اين همه فغان و غم چه جای صحبتی دگر؟

كه از شهاب غمزه ات؛ غريبه خون جگر شود

گنه  ببخش  و  در گذر ؛ كه  صاحب  كرامتی

به  يك   نگاه  مست  تو  ؛ خرابه  معتبر شود

دمی كه  رنگ زلف تو  كرشمه ای  دگر  كند

خورم شراب منزوی كه شرحه مختصرشود.

از نرگس مستانه، غوغابه سما خيزد

كوته نظري باشد ، از يار  وفا خيزد

درخندة جام ميِ، صد غاليه بوئيدند

صوفي به سماع باشدشيدابه شفا خيزد

از طّره شبگيرت، وز غنچه لبهايت

چون وَسمة ابرويت، وَه غاليه ها خيزد

با اينكه دلم خواهد، بيگانه شود باخود

افسوس فقط حرفي، در خاطر ما خيزد

شوريدگي دل را ؛  آن دُختر رَز داند

در ساحت قدّيسان، صهباي عشا خيزد

در ساغر«همتاسه» شورو شعفي پيدا

هر دم كه  ثنا گويد ، انوار   خدا  خيزد

از مهربانی گفته ام نا مهربانی دیده ام

چون واله درد آشنا مرثیه خوانی کرده ام

شبهای سردم بی کسی تنهایی ودلخستگی

درد جدایی ای صنم  در هر زمانی بُرده ام

آزاده ای وارسته ای چون قامت سرو سهی

شاید ندانی بخت من  اندر جوانی بَرده ام

میخانه تنها می روی تا با رقیبم مِی خوری

وز غمزه بی جای تو از شوکرانی خورده ام

بی عشق یار و بندگی هرگز نباشد زندگی

در حسرت دلدادگی ؛ با ارغوانی مانده ام

از این جهان و مردمش ندیده ام بجز جفا

چگونه  دل  فدا کنم ؟  در این  زمانه  ریا

به هر که  اعتنا  کنم  دلم   فدای  او کنم

شبی چو اجنبی کشد  شبی  بجای آشنا

مکن شکایتی دلا  ازین  شب  و حقیقتش

در انتظار وصلتی  بگو  زدل   که ای  خدا

نگار   نازنین  من   ببخشد   و    نظر   کند

به پاس  مهربانی اش  دلم  فدا  کنم  فدا

بیا  که  روی  ماه  تو  ؛  جلا  زند   به  آینه

از این  غبار  آشنا  ؛   دلم  غمین  و  مبتلا

المنه  لله  ؛   که  فرزانه ، در  ایران

اولادعلی(ع) باشدو هادی ره  قرآن

الحمد خدارا که علی خامنه ای شد

مرشد به فقیهان زمان ، روح جوانان

جانم به فدایت کنم و غره به این امر

باطل شده با حکمت تان، کیدخبیثان

تابع شده ای؛ سنت پیغمبر و حیدر

راهی شده ای؛ در طرق پیر جماران

دردا که منافق نکند باز دو چشمش

هیهات، که باور نکند؛ عشق مریدان

ویحک به مرامت که شدی واله دینم

احسن بمقامی که کنددشمن شیطان

گویم  غزل خالص روحم ؛ به  ولیّ ام

هرچندکه درمدح وی اندک شده دیوان

00:14  ==  29 دیماه 90

الهی؛ رهبر ما را، که هم ، میر است و فرزانه

رها کن از  تب و غم ها ، در این دنیای ویرانه

به چشم دشمنان ما، نشیند همچو شمشیری

شجاع وشیر بی پروا، بسی درّ است و دردانه

تمام  همّ  و  غمّ  او  ، " شدن  یار  خراسانی "

برای دیدن مهدی(عج)، همی سوزد چو پروانه

چه نیاّتی از این والا  ، برای :  عاشقی صادق

به  بوی* دیدن  جانان ، نشیند  :  راه  میخانه

صدای دل نواز وی ؛ بسی تسکین دهد ما را

دعا  گویم  که  فرزانه ،  من عاصی  بَرَد خانه

چه توفیقی ازاین بهتر ، رضی از ما شود رهبر

نویسم راس هردفتر، که جنّت گشته  غمخانه

الهی؛  نیمهء  شب شد ، نگر سیمای محزونم

بحقّ مصطفی(ص) کم کن، زعمرم "بهرفرزانه"

*  به بوی : در آرزوی

"بهرفرزانه" : برای افزودن به عمر شریف رهبر فرزانه ایران اسلامی - آمین

14 : 04    ==   24 بهمن ماه 90

افسوس که شیدا شده جانی خویشم

زینهار؛  که سودا زده ی  فانی خویشم

" سرخوش زسبوی غم پنهانی خویشم

چون زلف تو سرگرم پریشانی خویشم "

هرجا که دویدم ندهندم به غم و ریش

مرهم بنمایم که رفیقان زده صد نیش

" در بزم  وصال تو نگویم؛ ز کم و بیش

چون آینه خو کرده  حیرانی خویشم "

باید  که دگر بار ؛ دَوَم  در پی هستی

زیرا  که نگنجد ، به خیال تو  ز پستی

"یک چندپشیمان شدم ازرندی ومستی

عمریست پشیمان زپشیمانی خویشم"

حالا که صنم رفته ومن با دل سردم

داروی شفا بخش؛ ندادند  به دردم

"ازشوق شکرخند لبش، جان نسپردم

شرمنده جانان زگران جانی خویشم "

اینک  که یقین کرده دلم،  گشته ره کفر

شاید که به جا گشت خورم کهنگی خُمر

"بشکسته تر از خویش ندیدم به همه عمر

افسرده دل از خویشم و زندانی خویشم "

هرچند که "همتاسه: شدم با دل تنها

هرچند  که مدهوش  رفیقیم ، به ایما

" هر چند "امین" بسته دنیا  نیم اما

دلبسته  یاران خراسانی خویشم "

16بهمن90

در جهانی که مرا، خامنه ای شدرهبر

غمزه اهل جفا، گشته سراسر بی بر

ساقی از رطل گران، جام سبویم پُرکن

شدیقین سروسهی پیکرماخوش منظر

محفل  اهل قلم ،  راز  دلم  فاش نما

با سبویی که کند مست ازل، مه پیکر

شب غریبانه شکستند، دلم  اهل خطا

مرحبا شیخ وفا ، داده دوا ، هم چو پدر

یاد شیران کنم و موج خروشان و الیف

همچو غم خوار کند، چاره دردم به گُهر

ای خوشا وقت سحر یار صبوحی بدهد

تا رُخ از تیره بشویم ، به غزل های دگر

خواهم ای ماه دمن ، تارُم  تارَم بشوی

سرخوش ازمهرتو ازاول شب تابه

در روزگار بی کسی ، غم ها به مِی درمان شود

آن جا که دلبر می رود ، بیگانه ، هم پیمان شود.

اما  دل  شیدای  ما ،   پیمان  او ،  پس  می زند

زیرا که با  هر  گام  او ، کاشانه اش  ویران شود

ای دل اگر  آگه  شوی ،  باید  که تنها  سر کنی

با جاهلان خلوت مکن ، دیوانه هم  خندان شود

هرگز  نشاید انجمن ،  با  دیو  و خوک و  اهرمن

عارف اگر  رنجیده شد، روباه دون  مهمان شود

در عاشقی یا عارفی، هرکس به نوعی مدعی

تنها  خدا  داند  به حق ،  ظاهر  اگر  پنهان شود

در  گیر  و  دار  زندگی ،  بینی   هزاران  معجزه

هرجا که کودک رهنما ، بر مرشد و  پیران شود

طعم حقیقت  تلخ  و  ما ، دنبال  شیرینی  دوان

ناموس یاران در  گرو ، تا دِرهمی خسران شود

فانوس کی روشن کند ، قلب جهالت پیشه را ؟

ظلمت اگر  قاهر بود ، خورشید هم کتمان شود

برجهل جاهل بس همین ، تنها به نفسش بنگرد

یاران صادق  گم  شود ،  هر دم  ریا  ایمان شود

مردی به حلم است و ادب، آنجا که قدرت آوری

دریاب ،  آه  و  مویه  تا ،  آرامش   وجدان   شود

درد   "جلیلی"   بنگر  و  ،  با  مهر دل  درمان نما

هرگز مشو  راضی صنم ، تا حق او  نسیان شود

جاهل  به اوج  قدرت و ،  عارف  بود ،  مرئوس او

آیا بُود  ده کوره ای ، در  وسعت  تهران شود !!! ؟

ساعت  5:22  صبح  یکشنبه 4 مهرماه 89

خواهم که توصیفی کنم  از  دوستان این زمان

بهتر شناسی راه  خود  از فتنه  باشی در امان

دسته اول :

از مردمانی پر گُهَر، هر دم کلامش سیم و زر

باید  که  بر گیری  عِبَر ،  دارد  مرام  و  آرمان

با شادی ات شادی کند با غصه ات غمها بَرَد

دنبال درمانت  رود   هر لحظه  گوید ارمغان

هر جا که بیند مستحق فورا بگوید حرف حق

وقت شفق یا در فلق  نوشد زجام  شوکران

بر محنت یاران غمین آری صداقت باشد این

مهری کند چون انگبین هادی بود بر پیروان

دسته دوم :

یا مردمی چون گرگ دد از مار افعی بلکه بد

او بی حیایی می کند  در هر اموری  بدگمان

از آشنایانی  دغل  با  کید  خود  شاد  از عمل

درکینه ورزی چون جمل بر دشمنانت میزبان

در  روزگار  بی کسی  دائم  بود  خار  و خسی

آری  شرر  میزد  بسی  شرّش بود  برما عیان

  هرگز  نگوید  جز  ریا  حرف  و  حدیثش اغنیا

 چون بی خبر بود  از خدا  در آخرت  بیند زیان

فکرش  مقام  دنیوی   غافل  شود  از  اُخروی

دشمن بود با مهدوی  هم  با عمل  هم با زبان

در آتش نگاهت ؛ سوزد دل غمينم

روزم دگر سياه و تلخی در انگبينم

****

اي يار مرهمي ده؛ بر قلب التفاتي

در بوي نرگس تو با غصه مي نشينم

دروا بود دل من بر ديده نيست سويي

غير از نگار زيبا ؛ ديگر كسي نبينم

شايد كه قلب زارم بااين شرر بسوزد

آوخ كه يار زيبا ؛ غافل شد و همينم

****

در حسرت وصالش منظومه ها سرودم

شايد "فرانك" من گلشن كند زمينم

3 مرداد ماه 88

آوخ اي دل كه دراين عشق، نهان خواهم شد

بي كس و شرحه دل و دون جهان خواهم شد

****

يا رب اين بار گران را به كجا خواهم برد

آخر از شرّ قضا، محو زمان خواهم شد

شاهدم رفته چنین ميكده مهجور شدم

وای من گردنه هم، توش ددان خواهم شد

هرچه ازباب مودّت، بنوازي دل غم

توسن اهرمن و بيك شهان خواهم شد

مگر از دهر و فلك، هيچ ندارم سهمي

اَبدالدّهر سيه بخت و فغان خواهم شد؟

كس ندانست كه ياران، خس جانم گشتند

كه چنين در پس يك دوست دوان خواهم شد

****

مژده اي دوست به پيمانه و مِي رو كردم

شايد اين ميكده، محبوب دلان خواهم شد

16 مهر ماه 77

(23:55)

شب جمعه

در آن شبها كه از عشقت، غمين بودم فغان گشتم

وصالت آرزوكردم، حزين بودم وزان گشتم

****

به دل گفتم مشوغمگين، كه درماني نمي بينم

دريغ از آن دل سنگت، برين بودم از آن گشتم

شب و روز از پي هم آمده تا ديده تر سازم

عجب دارم كه مسكين زمين بودم زمان گشتم

گمان بردم كه از گيتي، فضيلت با تو مي يابم

دلم با سادگي هايم رهين بودم عنان گشتم

وفايي كن نگارينم، به يادت گريه ها كردم

كه بي سو گشته چشمانم، سمين بودم خزان گشتم

مراد خود نمي خواهم اگر آهي كشي يارم

چو بايك آه جانسوزت، شهين بودم فغان گشتم

درونم تيشه بردل زد، برونم تيشه بر ساير

از اين اغيار چون دونی، ثمین بودم کمان گشتم