گویم به تو ای ربّ مودّت ؛ به سخاوت

رحمی کن وبر شرحه دل دار ؛ تو پروا

آنجا که بود  مرهم دل ها ؛ به محبّت

اغماض کنی از  همه  اوزار ؛ به سودا

الفی کن و آتش زدلم  گیر ؛ به الفت

زیرا که عوان  گشته  همه ؛ حیّر  دروآ

دشت و دمن کوه  گرفته ؛ رخ نزهت

ویحک  بود  آن جا  نعم  ؛ عنبر و مینا

من ماندم و دژخیم دژآگاه  و ؛ زعارت

آن جا  که بُرد  جلّ و  علائّی ؛ و مهنّا

طیره شده غدّار دل  از  صولت روعت

منفک شود آن سفله سالوس به ایما

گوبرهمه عالم تو جلیلی به سلاست

پرهیز کن  از :  امر  تناهی  و ؛  معادا

از اینکه در غزل از کلمات دری استفاده شده ؛ پوزش می طلبم .