با  ذکر  آن  یار  شهین ، در  بین  یاران  بهترین

همچون ملائک دربرین،گه سرخوش اماگه غمین

من شه کلید  شادی ام ، استاد  این  آبادی ام

رسوای این استادی ام، با اینکه می دانی یقین

اما  تو  مردی  یا  زنی؟ ،  ننگ  دیار   و  بر زنی

چون لاف بیجا می زنی ، مهسا نمودی پُرحزین

بر  دشمنی ها عاملی ، دیوانه ای  یا  عاقلی ؟

شاید  کمی هم جاهلی ، کاوش  نما  راه یمین

در صیقل آن مغز سر ، سمباده هم شد بی ثمر

بایدکه باشی راه خر ، چون باتو آمد جهل وکین

درداکه همچون مرده ای ، شرم وحیارا خورده ای

آب  از  رخ  ما  برده ای ، ای  عامل  چین  جبین

حالا  ز باب  ادعا  ،  از  روی   احساس  و   هوا

گفتی زشیدایی به ما ، خود را  نمایاندی  امین

گم   کرده  راه   معرفت ،  رسوا  نماید   عاقبت

دارد  هزار و یک  صفت ، ارزان  فروشد سرزمین

بر طبل رسوایی مزن ، در دشت و صحرا و دمن

بنگر   هزاران  یاسمن ،  هرگز مشو  اندر کمین

یک دم  به مردی  رو نما ،  رسوا  نگردان  آشنا

مردانه باش ای بی وفا ، در عهد و پیمان آهنین

روزی که نالان میشوی، میخانه گریان میشوی

دنبال درمان میشوی ، حرمت  بدارید  انگبین ...