در روزگار بی کسی ، غم ها به مِی درمان شود

آن جا که دلبر می رود ، بیگانه ، هم پیمان شود.

اما  دل  شیدای  ما ،   پیمان  او ،  پس  می زند

زیرا که با  هر  گام  او ، کاشانه اش  ویران شود

ای دل اگر  آگه  شوی ،  باید  که تنها  سر کنی

با جاهلان خلوت مکن ، دیوانه هم  خندان شود

هرگز  نشاید انجمن ،  با  دیو  و خوک و  اهرمن

عارف اگر  رنجیده شد، روباه دون  مهمان شود

در عاشقی یا عارفی، هرکس به نوعی مدعی

تنها  خدا  داند  به حق ،  ظاهر  اگر  پنهان شود

در  گیر  و  دار  زندگی ،  بینی   هزاران  معجزه

هرجا که کودک رهنما ، بر مرشد و  پیران شود

طعم حقیقت  تلخ  و  ما ، دنبال  شیرینی  دوان

ناموس یاران در  گرو ، تا دِرهمی خسران شود

فانوس کی روشن کند ، قلب جهالت پیشه را ؟

ظلمت اگر  قاهر بود ، خورشید هم کتمان شود

برجهل جاهل بس همین ، تنها به نفسش بنگرد

یاران صادق  گم  شود ،  هر دم  ریا  ایمان شود

مردی به حلم است و ادب، آنجا که قدرت آوری

دریاب ،  آه  و  مویه  تا ،  آرامش   وجدان   شود

درد   "جلیلی"   بنگر  و  ،  با  مهر دل  درمان نما

هرگز مشو  راضی صنم ، تا حق او  نسیان شود

جاهل  به اوج  قدرت و ،  عارف  بود ،  مرئوس او

آیا بُود  ده کوره ای ، در  وسعت  تهران شود !!! ؟

ساعت  5:22  صبح  یکشنبه 4 مهرماه 89